05 – Hoe ek die balksaag titel verloor het

Dit sou onregverdig wees om te spog oor hoe ek die balksaag titel verower het, as ek nie ook vertel hoe ek dit verloor het nie.

Elf jaar het verloop sedert die uwe die titel van balksaag kampioen by Big Dee afgeneem het in die slag van Doringrivier. Die lewe hier aan die plaaskant van voorstedelike Tshwatoria gaan sy gang, ons het uiteindelik bure gekry wat skynbaar vas genoeg slaap dat die geraas hulle nie pla nie en die lieftallige vroutjie het geleer om haarself net so selektief doof te hou vir my se gesnork as wat sy doen wanneer ek wakker is. Alles baie voorspelbaar en banaal middelklas.

Iewers in Janniewarrie, rondom die tyd toe man-man kon begin voel dat die ergste winterkoue gebreek is en die dae begin opwarm, is die uwe weer een aand oudergewoonte besig om sy kwota saagwerk te vul toe ek bokant die gebrom van my eie gesnork hoor dat iemand anders nou besig is om in my plantasie te sny. Die uwe saag deesdae balke met die klein boomsagie eerstens vir ekonomiese redes: Betaaldag lê nog vêr oor die horison en as ‘n man goeie balke wil saag moet jy die saer die regte petrol voer. Steak en knoffel en rooiwyn en sulke uitspattighede wat nie juis inpas by ‘n middel Janniewarrie begroting nie. Tweedens raak man-man nou al bietjie lank in die tand om te wil afshow deur enigsins groter gereedskap te gebruik as wat absoluut nodig is om die taak af te handel.

Nie dat die uwe op daardie stadium enigsins bekommerd is nie. Menigdes het al kom probeer en tot op die man is almal huistoe met verstarde gesigte en bloedbelope oë. Ek draai toe maar net die sagie se oor so bietjie verder en klim onder ‘n klompie frisserige bome in, net om die nuweling te laat weet sy teenwoordigheid is bespeur. Onmiddelik gee die uitdager ook bietjie gas. Daar kon netsowel ‘n klok gelui het om aan te kondig dat hierdie nou ‘n titelgeveg is. Reg deur die nag jaag die uwe daai nuweling deur die plantasie, maar inhaal is min. So teen drie-uur het skoonma, wat op daardie stadium by ons aan huis was, besluit sy het nou genoeg gekuier en dring aan om onmiddelik te ry. Ek gebruik die groetery om die monstersaag met die skerpgemaakte Caterpillar D11 spoor vir ‘n lem uit die wendyhuis te loop haal, maar tien jaar se onbruik maak dat die ding nie aan die gang wil kom nie so ek moes noodgedwonge maar die vreemdeling pak met dit wat ek het. Heel nag jaag ek daai ou, maar teen opstaantyd is die stryd gewonne en die titel van balksaag kampioen het ‘n nuwe baas. My gesig was verstar en my oë bloedbelope.

Nou moes die geheimsinnige uitdager net opgespoor word sodat die titel oorhandig kan word. Die worshond kon onmiddelik uitgeskakel word as ‘n moontlikheid. So goed as wat hy kan snork, het hy nie naastenby die volume om die uitdager te wees nie. Die bulldog het die volume, maar sy het in die sitkamer geslaap en die uwe sou eerlikwaar baie bekommerd gewees het as sy daardie volume kom behaal oor die afstand ter sprake. Dit los net een moontlikheid, en dié raak toe so flussies wakker.

Na goeiemores en ek lief jou’s uitgeruil is bekruip sy my hier vanuit die linkerflank. “Ek het erg sinus, het ek jou gepla gisteraand?” Natuurlik was my eerste reaksie om AHA! te wil uitroep, maar ek beteuel myself. Ek het immers nie sou oud geword soos ek is deur onnosel te wees nie. Die vraag of die kern van jou bestaan jou gepla het deur die nag of op enige ander tyd moet met dieselfde gewigtigheid hanteer word as wanneer sy vra of haar wegstap duideliker gemaak word deur die broek wat sy aanhet. Die antwoord in beide gevalle is ‘n besliste NEE. Goeie argumente ter stawing is ‘n bonus, maar moet nou nie soveel aandik dat jy uitgevang word nie.

Dus met ego ietwat gekneus, hoewel heimlik bly dat dit sy is wat my titel afgeneem (in absentia toegeken) het en nie een of ander vreemdeling nie, sien ek haar af werk toe keer terug na die toneel van laasnag se geveg toe om self reg te maak vir ‘n dag op die soutmyn. Met die intrapslag hoor ek dit weer, die geluid van daardie varknek wat my titel gevat het wat balke saag. Ek ontdek hom bo-op die lostaande hangkas waar hy oopbek lê en slaap. Ek is my titel kwyt aan Kerneels die bleddie mannetjieskat, maar weereens kon dit baie erger gewees het: Ek kon die liefde van my lewe beskuldig het daarvan dat sy snork!

Daardie selfde oggend het die uwe begin om die monster saag se enjin te herbou en die lemme te slyp. Saans het ek oorleef op ‘n dieet van bees, perd, donkie of watookal hulle deesdae in die slaghuise verkoop saam met ‘n pond knoffel en twee gallon van KWV se beste droë rooi. Daai kat moenie dink die sakie is afgehandel nie. Ek was seer op soek na ‘n rematch!

Ongelukkig vir my was Kerneelskat nogal ‘n haan onder die henne (reggemaak of te not), en sy losbandigheid het veroorsaak dat hy in die rype ouderdom van 12 jaar lepel in die dak gesteek het na komplikasies a.g.v. van feline aids…voor ons ‘n herontmoeting kon hê. Kerneels bly dus die onoorwonne balksaag kampioen van die wêreld. ‘n Bitter pil om te sluk…bitter vertel ek jou!

Agterstorie

Die storie is natuurlik heeltemal ‘n versinsel. Engie iemand wat my al hoor snork het sal getuig dat ek nie gelyke het nie. Kerneels kat het regtig geleef, en hy was ‘n legende in ons buurt vir ander redes as snork, hoewel ek nog nie ‘n kat hoor snork het soos hy kan nie.