251 – O Maandag laat my staan

So spoeg hy as hy praat
O so spoeg hy as hy praat
En maak hy kliphard aanmerkings oor alles en almal wat hy haat

Ek is ‘n oggendmens maar ek is nie ‘n Maandagoggendmens nie. Ek het die idee gehad om die Maandag inskrywings te gebruik om te biets oor dinge wat my krap synde dat die gemoedstoestand op Maandae reg is vir ‘n behoorlike borsskoonmaak, maar ek kon aan niks dink waaroor ek vir meer as vyftig woorde kon rant nie. Ek skat my lewe is dan seker nie so vrot nie, of my forgettery is definitief beter om te verbeter. Plan B dan…nog ‘n dagboekinskrywing.

Liewe dagboek,

Wanneer hierdie griffel in jou inboks aanland is die uwe 11km bokant die grond ingeprop soos ‘n tuna in die groenspan se sardynblik oppad platberg toe. My vertoë dat die groenspan ook nou maar van die Waterkloof of Swartkop lugmagbasisse af vlieg het op dooie ore geval hoewel ek steeds dink dit is ‘n goeie plan. Met die lughawebelasting kan die lugmag brandstof bekostig vir die vegvliegtuie en die inwoners van Tshwatoria het ook ‘n lughawe op hulle voorstoep. Ek skat die manne en maninne wat die besluit moet maak het reeds hulle swaarverduisterde geld in die lughawemaatskapppy belê en dit is waarom hulle nie wil byt nie

Hoe koud is die windjie en skraal…

Die nuwe oefenplan bepaal dat ek op Sondae ook ‘n sessie insit. Winter is hier, en indien die feit dat dit eers lig genoeg word om te sien hier teen die ses kilometer merk nie aanduiding genoeg is nie, dan het die luggie wat vanmore so genadeloos aan my ore gebyt het dit sekerlik weggee. Binnekort sal ek maar my beanie uit die kas moet grawe. ‘n Scruffy looking karakter in donker geklee in ‘n donker straat met ‘n swart beanie op het die potensiaal om die buurtwagpatrollie weer ‘n paar keer by my te laat stop. Ek moet regtig maar belê in ‘n glimbaadjie of iets wat my identifiseer as iemand wat nie onreine intensies het nie. Dit sal natuurlik ook nie nodig wees as skuldbult se inwoners net hulle ‘lektriek rekeninge wil betaal sodat hulle straatligte kan brand nie.

Dit is gewoonlik op hierdie lang sessies waar ek my idees vir inskrywings uitbroei, maar vandag wou dit nie gebeur nie. Ek moes egter lagkry toe ek ‘n ander roete huis toe geneem het en verby ‘n winkel stap met die naam Sewing Machine Clinic. So hoog Ingilse naam in ‘n konserwatiewe Afrikaanse woonbuurt, maar toe besef ek dat sou die naam in Afrikaans gewees het sou mense hierlangs dit nie ondersteun het nie denkende dat dit die soort plek is waar Tiger Woods homself sou inboek. Die dinge wat ‘n mens doen om die afstand klaar te kry darem..

Ewenwel. Nuwe eetplan. Nuwe oefenplan. Week 1 is agter die rug en ek het ‘n volle 3.4kg reclaim, let wel nie verloor nie. Wat daai gewig het ek al drie maande terug verloor…en toe weer aangesit. Newe effekte: My skeenbene is effens seer en my ego erg gekneus, beide as gevolg van die fartlek oefeninge. Ek het laas fartlek gepleeg toe ek nog soos die foto in my ID boek gelyk het en ek moet erken dit was nogal lekker om weer ‘n slag voluit te hardloop met die wind in my hare. Die gesig van ‘n 130kg man op volspoed is nie iets wat ‘n mens aldag sien nie, en die tannie van die ouetehuis wat verby my gestap het met haar loopraam het haarself ook verkyk aan my. My volspoed is duidelik nie meer soos ek dit onthou nie.

Op die bouery front is daar ook stadige vordering. Die loodgieters- en elektiese werk is nou heeltemal klaar en die plafonne in. Al die mure waarvan ek die verf moes afkuur sodat dit geteël kan word is ook nou klaar, sowel as die vloer waar die vinylteëls opgeplak was en ek die gom moes afhaal. Drie hoekslypers is deur die Jordaan gedurende operasie stofgat… Om teëls gekoop te kry wat binne almal se smaak en die begroting val, en dan om toesig te hou terwyl dit ingesit word (ek gaan dit nie self doen nie want dan maak ons nooit hierdie jaar klaar soos ek belowe het nie) is die laaste groot struikelblokke voor ons die pylvak van hierdie projek binnegaan.

Eers moet die besigheid in Platberg eers hierdie week weer platgespeel word voor ons kan terugkeer na die bouery toe. Het ek al genoem ek hou niks daarvan om weg te wees van die huis af nie?

250 – Allegaartjie

Hello?
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me.

So lees die persverklaring van die body corporate van Korrelkop inc. gisteraand op bakkiesboek. Die lieftallige vroutjie het dit gelike en hoewel ek dink sy is bevooroordeeld – sy bied ook lesse aan in hoe om ‘n man se ego te streel . EGO! Ek het gesê ego. Hou nou maar op met bloos – dink ek ook dat sy sou verstaan wat ek wou sê. Die blêrrie dominee van alle mense het ‘n kommentaar gelos, vir die moeite sal ek nou maar nie met hom verder skoor vandag nie. Hierso preacher man, hier is jou vrugterol: vandag sit jy in die soet hoekie.

Ek kan niemand kwalik neem wat nie die woorde herken het nie, maar ek neem eksepsie indien iemand in vandag se tyd nie google kan gebruik nie. Die woorde is die eerste salvo van Pink Floyd se Comfortably Numb, wat by implikasie is waar ek nou is: Comfortably numb, en dit is ‘n baie gevaarlike plek vir my om te wees. Normaalweg is ek  ‘n vreeslik vredeliewende ou, sommige beweer selfs ek is ‘n aartspasifis. NEE ek is NIE die Stig nie , hoewel the Prick somtyds genoem word. Wanneer ek in hierdie staat van pis en asyn is raak ek ongelukkig heel skorerig en het ‘n opinie oor alles en almal. Byvoorbaat verskoning.

Aanvanklik was die gorrel se titel smorgasbord, maar eerstens het ek self eers gedink dit is ‘n tipe kaas en boonop weet ek nie of dit anglisisties is nie. Netnoumaar kom loop spring die taalpuriste saam met die spelpoelieste op my rug. Wanneer dit eendag my streslysie haal sal ek weet dat die lewe my goed behandel. Moving on… Toe ek weer begin blog het as Korrelkop was dit met die beste intensie om dinge lekker lig en onpersoonlik te hou, maar blogging het so verander, deels as gevolg van tegnologie, dat ‘n mens dit deesdae netsowel vir die oorspronklike doel kan gebruik : As aanlyn dagboek eerder as kuierplek.

Dear diary…

Ek sit hier in die suide in die mak wêreld waar die paaie heel is en die rugbyspanne stukkend. Praat van rugby: Verbeel ek my of word die klonge al groter? Toe ek unversiteitsrugby gepleeg het was ek op eenhonderd en sewe kilogram ‘n groot haker, deesdae is die reserwe lemoen uitdeler groter as dit. Ewenwel, dit was tot dusver ‘n uiters frustrerende week, soveel so dat as ek ‘n kinners was het ek sekerlik my tande in iets geslaan. Verkieslik iets wat ‘n benoude gil sal gee in respons. Ons klasifiseer hierdie een as ‘n standbeeld week, en in die parkie waar my standbeeld staan word daar hierdie week gratis vlieglesse vir die koeie en die varke uitgedeel. Verskoon ook maar die kort onsamehangende sinne. My sin en die enigste mens op my golflengte  is presies 1460km van hier af, en ek het nou nogal nodig om deur haar vertel te word ek issie mal nie…al weet ek sy lieg oopoë en al pes ek dit wanneer sy my sinne klaarmaak.

Laasweek het ek vir ‘n ander blogger beduie dat ek ’n paar idees het rondom die vraagstuk van of ‘n mens nog kinders in hierdie wêreld moet inbring. Grootbek ekke, maar daai idees is nou weg soos laasmaand se salaries. So nou los ek maar net een.  Onlangs vra die lieftallige vroutjie vir my of ek steeds met haar sou trou as ek vooraf kennis gehad het van die depressie en kinderloosheid en al die ander peste wat ons al bogeval het. Dit was natuurlik een van daardie strikvrae soos of die broek haar wegstap duideliker maak, en ek het pens en pootjies in die strik geval. Ek het nee geantwoord, want ek sou dit nie met voorbedagte rade aan haar wou doen nie. Na ‘n aansienlike skrobbering het sy my laat verstaan dat sy, en nie ek nie, die een moet wees om daardie besluit te maak. Ek dink dieselfde argument behoort te geld vir kinders. Hoewel hulle nie vra om gebore te word nie, moet hulle die besluit kan maak later in die lewe of hulle hier wou wees al dan nie…

Ons het eergister besluit dat deel van die feesprogram wanneer die lieftallige vroutjie se twintigste verjaarsdag vir die tweede rondte verbykom ‘n padlangse vakansie deur Namibië sal insluit. Sy is so opgewonde dat sy nie eers die implikasie besef het toe ek die road trip persent no #3 gedoop het nie. [evil laugh]

249 – Durf ‘n mens hoop?

Sleepvoet kan nie eers begin om te beskryf hoe ek voel oor Maandae nie. Op ‘n Maandag sit die Sunday blues nog hopeloos te vlak in my keel om enigsins opgewonde te wil raak oor die vooruitsig van ‘n nuwe dag. Indien daardie dag boonop ‘n werkswinkel met die uwe as hoofnar insluit, dreig rou vrees om my die vlaktes in te loop jae.

Ek raak maar so voor elke vertoning, die vrees ding nou. Seker maar oor ek van nature half menssku is, maar die show moet voortgaan soos die Ingilsman sal sê. Daar was minder as ‘n halwe klas om mee te begin en die helfte van die groep het boonop op die laaste minuut kanselleer. Soveel so dat toe die uur aanbreek sit ek met net twee afgevaardigdes, beide net so vaal soos ekke, beide praat dieselfde dialek as ekke, beide wys netsoveel grys soos ekke.

Op die ingewing van die oomblik besluit ek om die formaat bietjie aan te pas. Instede van ‘n formele lesing neem ons aldrie plekke in om die tafel en begin gesels rondom die onderwerp materiaal, net drie ouens besig om ‘n gesprek te voer.

En het daardie gesprek nie net my dag verander nie, maar sommer my hele uitkyk. Ons industrie, soos baie ander, trek tans noustrop. Daar is regtig baie struikelblokke en baie om oor te kla. Ek vra oudergewoonte die vraag waarmee ek altyd open: Hoekom is jy hier? Wat wil jy wegneem uit hierdie dag? Die een man antwoord my soos volg: Hy is so drie jaar of wat ouer as ek en is ‘n salaristrekker by ‘n firma. Hy het gekom omdat hy alles wil leer wat hy moontlik kan om die diens wat hy vir sy maatskappy lewer te verbeter. Hy sien dit as sy plig om die organisasie wat kos op sy tafel sit te verteenwoordig tot die beste van sy vermoë.

Ek was stomgeslaan, en dit moes duidelik op my gesig geskryf gestaan het. Ten spyte het albei die here in ons gesprekke vir die res van die dag my oortuig van die absolute passie wat hulle het vir die industrie waarin ons werk, en die plek waar on bly.

Ek het nie geweet sulke mense bestaan nog in my beroep nie, en veral nie binne die demografie waarin ek klassifiseer word nie. Durf ‘n mens hoop dat daar nog sulkes is?

 

 

 

 

 

248 – Lewensmaats en minnaresse

Goed, ek moet bieg. Die titel is met opset gekies om misleidend en sensasionalisties te wees. Sex sells beweer die Ingelman, en sover my ondervinding strek mag hy dalk net ‘n punt beet hê (geen kwinkslag bedoel nie). Ewenwel, hierdie gorrel het niks met skelm seks te doen nie maar alles met affairs…van die geografiese tipe.

Toe die korrelkop nog niks meer as ‘n kopbeen was nie het die wêreld anders gewerk as vandag. Die oorgrote meerderheid van die korporatiewe posisies was in die sakekern van die dorp of stad saam met die gewone kettingwinkels. Die stad was op sy beurt omring was deur die nywerheidsgebiede waar die blouboordjie klasse gewerk het. Families het in woonbuurte gewoon waar dit gerieflik naby die werk, skole, busroetes ensovoorts was, amper soos die hedendaagse hotel 224 – met apologie aan nie- inwoners van die snorstad. So ‘n bietjie local humor. Jy kon vir ‘n maatskappy begin werk en 35 plus jaar later aftree by dieselfde maatskappy.

Vandag word iemand wat nie ten minste elke 3 – 5 jaar van werk verwissel nie gesien as stagnant en ambisieloos. Voorts word al meer mense gedwing om in ander stede en selfs ander kontinente as die adres op die RICA en FICA vorms hulle brood te verdien. Die uwe is een van die gelukkiges in hierdie verband. Ek is gewoonlik nie langer as 5 of 6 dae aaneenlopend uitstedig nie, ook nie meer as 10 dae per maand nie. Boonop is meeste van hierdie reise in ons eie land met ‘n ekskursie na ‘n buurland per geleentheid. ‘n Mens kan beswaarlik anders om oor tyd ‘n gevoel jeens hierdie plekke op te bou nie.

Indien jy somtyds wonder of mense nog enigsins passievol oor iets kan word, vra hulle bietjie na die dorp of stad waar hulle woon.  Veral Kapenaars is heel uitgesproke oor die plekke waar hulle bly, en met goeie reg ook. Die Weskaap is beeldskoon, interresant, opwindend en al die ander dinge wat ‘n mens van ‘n minnares sou kon verwag. Bloemfontein, Windhoek, Kimberley, Nelspruit en so ‘n paar ander is soos om verlangse familie te besoek. Dit is vaagweg bekend maar jy is nooit heeltemal op jou gemak nie. Durban, PE, Polokwane is soos ‘n boordeel. Jy betaal jou fooi, doen waarvoor jy gekom het en verdwyn voordat iemand jou dalk herken.

Ongeag watter plek ek my brood verdien, dit is eintlik niks anders as ‘n gewone affair nie, ek sal nie los wat ek het daarvoor nie. Party plekke slaan werklik jou asem weg, maar na drie of vier dae begin die nuutje en die opwinding vervaag en wil jy huis toe gaan. Op die langtermyn wen die gemaklikheid van my plek loshande die resies oor die opwinding van die vreemde.

Die Weskaap is my minnares, en ek is baie lief vir haar, maar my huis is in die Noorde. En ek sal altyd teruggaan soontoe.

 

 

247 – Familierestaurant politiek

Vroeër hierdie maand, voordat die politburo…uhm… ek bedoel politikuste en ander skelms begin werk het en al die spasie in die griffel van die volk begin opneem het, was daar ‘n paar berigte oor ‘n man in die Vuildriehoek wat die bodem van sy bodemlose koeldrank vinniger bereik het as waarop hy gereken het, en toe luidkeels en ernstig beswaar aangeteken het.

Daar is sekerlik ‘n paar hoeke waarteen hierdie skokkende skending van verbruikersregte bekyk kan word en die feit dat die bestuurder sy totale wins vir die maand in die keelgat van ‘n klient sien afgly het wat niks anders as ‘n genoemde bodemlose koeldrank bestel het nie is sekerlik een daarvan.

‘n Ander moontlikheid is natuurlik dat die besorgde bestuurder van ‘n familierestaurant gesien het hoe een van sy gereelde kliente homself vergryp aan produkte wat nog ‘n hartomleiding, net soos die een waarvan die klient op daardie stadium aan’t herstel was, kon veroorsaak. Goeie kliente is skaars en die bestuurder het besluit om ‘n tot op hede toe ongenoemde  term of voorwaarde voor te hou as verskoning waarom die klient homself nieverder moet probeer vermoor nie. Die klient het nie die bestuurder se besorgdheid oor sy gesondheid gesien vir wat dit is nie en die res is geskiedenis.

Sou dit nie wonderlik gewees het as daar mense was wat net so besorgd was oor die welsyn van die politburo…oops, I did it again…parlement nie? Eerstens sou die polit…parlement natuurlik geprivatiseer moes word sodat hulle doen en late nie meer agter die inligtingswet weggesteek kan word nie, en sodat selfs mense wat nie mense ken nie ook ‘n kans staan om uit die bodemlose vleisbakke van die land van Sorghumbier en Sushi te vreet.

Die werwingskantoor sal by die Randse Paasskou en by die Tshwatoria skou en by al die boerderyskoue gerieflik naby die biertent geleë wees. Voor sal groot baniere wapper: “Is jy ‘n bodemlose mens? Daar is ‘n loopbaan vir jou in Politiek Edms Bpk. By ons is alles bodemloos” Baie klein onder in die hoekie van die banier sal geskryf staan “Terme en voorwaardes geld”

Wanneer die dame dan na ‘n funksie wegsluip met ‘n sak vol blikkieskoeldrank sal sy om die hoek voorgelê word deur ‘n fairy godmother met ‘n vlieëplak wat haar oor die hande sal wiks. Ooh êh êh! Just. One. Small. Can. Is. Enough! Madam, it is not those pants that makes your bum look big, it’s all the cans of fizzy drinks that you inhale.

Elders sal ‘n kort mannetjie met ‘n helse houding skielik in die sitplek van ‘n privaat straler langs ‘n diknek verskyn. Die diknek en ‘n skelmpie is oppad na ‘n welverdiende vyfster vakansie na ‘n harde week van politiekery en rugstekery. Na ‘n goeie skrobbering van die kort mannetjie sal die diknek nog iets wil sê, maar ‘n afjak kry. Sharrap, ou. Kan jy nie sien ek is op die foon nie. “Little Birdie here. We have recovered your husband and is returning him to you know. Yes, madam…we know where he is.”

Al hierdie dinge sal naturrlik gedoen word, nie omdat die diknekke ons belastinggeld mors nie, maar omdat ons werklik besorgd is oor hulle fisiese en emosionele welstand.

 

 

246 – Notas aan die toekomstige self

Het jy al ooit op ‘n plek aangekom vir die eerste keer en gevoel asof jy daar hoort, asof jy al daar was? Verlang jy na ‘n plek wat jy nog nooit gesien het het, maar sal herken as jy dit raakloop? Dit gebeur nogal met my en ek het ‘n teorie dat daardie verlange en/of dejavu gevoel ‘n verbintenis kan hê met ‘n vorige lewe oftewel dan ‘n vorige inkarnasie. Die onderwerp verdien heelwat meer as net ‘n paragraaf, maar hierdie slegs ter inleiding van die spoegsel wat ek vandag wil pleeg.

Indien daar van die beginsel voortgegaan kan word dat reinkarnasie bestaan en dat ‘n persoon in die huidige lewe ‘n hunkering kan ervaar na plekke wat belangrik was in die vorige lewe, wil die uwe bitter graag een van hierdie plekke opspoor en ‘n nota daar los in die hoop dat ‘n toekomstige self dit betyds sal kry. Dit sal ek graag wil sê:

15-01-2012 A.D.

Beste Self,

Ek hoop hierdie nota bereik jou terwyl jy steeds in jou laat tienerjare is. Soos jy ongetwyfeld reeds weet is aanname die moeder van alle boggerops, en ek weet nie wat jou omstandige gaan wees in my volgende inkarnasie nie, maar gebasseer op die hoeveelheid lesse ongeleer gelaat moet ek die kans vat dat daar sekere ooreenstemmings sal wees en dat sommige van hierdie notas van nut kan wees.

Ek….jy is tans op die stadium van jou lewe waar hoewel statisties gesproke daar ongeveer nog die helfte oor is, jy toenemend begin reflekteer op dinge wat ongedaan gelaat is. Middeljare krisis is die beskrywing van hierdie fenomeen in die volksmond, hoewel jy hopenlik sal verkies om dit te sien as ‘n uitdaging eerder as ‘n krisis.

Die toekoms is so ‘n lekker ding omdat dit altyd eers more begin, tot jy sonder waarskuwing een oggend wakker word en besef hierdie is die toekoms en dat jou kwynende ligaamskragte en vestrengelheid in jou bestaan gaan verhoed dat jy baie van die dinge gaan doen waarby “jy nog sal uitkom”

 So, jy is 20jaar oud en die lewe lê oop voor jou. Jou ouers wil hê jy moet gaan leer en ‘n werkie loop soek vir sekuriteit, medies- en pensioenfonds. Vergeet van daai nonsens, pak twee skoon onderbroeke en ‘n paar T-hemde in ‘n rugsak, vra verskoning en groet jou ouers, en bestyg die eerste vragboot, duikboot of roeiboot na verre lande. Jou eerste lessie hier is doen altyd eers en vra verskoning later, behalwe waar jy met mense se gevoelens werk. Daar werk jy altyd sagkuns en met respek.

Werk slegs om genoeg geld te verdien om jou op die volgende bestemming te bring en sien en beleef soveel dinge as wat jy in ‘n dag kan inpas. Maak slegs bymekaar wat jy in jou rugsak kan dra. Beleef kultuur en geskiedenis in Europa, alternatiewe denkwyses in Asië, avontuur in plekke soos Australië, Afrika en die Amerikas. Indien jy manlik is, gaan leer spesifiek hoe om ‘n vrou werklik tevrede te stel, lyflik gesproke natuurlik. Glo my, dit is een van die beste beleggings wat jy kan maak.

Wanneer al hierdie dinge gedoen het, en jy het rustigheid in jou hart oor presies waar jou passie lê, dan kom jy huis toe. Werk aan die boekgeleerdheid indien jy daarna sou voel, kry ‘n lewensmaat en maak hom/haar ongelooflik gelukkig, begin ‘n familie indien jy wil . . . met of sonder ‘n troue. Jy sal waarskynlik vind dat teen hierdie tyd jy geen meer behoefte daarin sal hê om jou siel te verkoop aan ‘n baas vir medies en pensioen nie. Wees jou eie mens, doen jou eie ding, leef ‘n vol lewe vry van die voorskrifte en konvensies van die samelewing en sterf ‘n legend.

Sterkte en geniet die reis. Onthou altyd dat geld ‘n pragtige hond kan koop, maar slegs welwillendheid kan hom sy stert laat swaai.

Groetnis

Jou vorige inkarnasie

245 – Serial Volunteer

Déjà Vu. If the Ornery One should ever get around to the writing of memoirs, that is what he will call them. It even comes with its own mantra and it goes like this: Somebody please explain to me exactly how the hell I got myself into this mess again? Some of my earliest memories are of me waiting in the bathroom for the original Ornery One, my father, to come and mete out appropriate punishment for something I did or did not do and asking myself that exact same question.

One of the very few redeeming qualities the current Ornery One, that’s yours truly, possesses is that the wee lad is a born problem solver and rather good with his hands. He can pretty much fix, assemble or build anything he puts his mind to . . . anything except unfastening the hooks on a brassiere that is. For some reason he just never gets it right, maybe because of the fact that the blood is by that time located in the wrong brain. The fact that most of the things he fixes first ends up more broken that they started off as before it gets any better, an occurrence so common that the lovely wife coined the phrase break-it-yourself, is also something best not mentioned at this very moment for fear of spoiling a good yarn with too much facts.

Being the way that he is, always tinkering away at something, also comes with a downside. Many times before the Ornery One “just quickly” – a banned term around these parts –  went off to advise a friend on some DIY problem and returned many hours later with bleeding knuckles, oil on his brand new shirt and that stupid lopsided grin on his face.

Not that anybody will ever ask. The guy isn’t called the Ornery One for nothing after all.  It’s just that he cannot help himself. He is a serial volunteer and a repeat offender at that. The moment he sees something that needs fixing or somebody else tinkering away, all memory of previous experience vanishes and he offers up his help. Because of Murphy’s Law stating if it can go wrong, it will and the aforementioned tendency to deconstruct before reconstruct, most jobs end up taking way longer than the original estimate of “easy peasy”. It is normally at this point that anybody  that hasn’t fled to escape the possibility of injury by flying tools will hear the mantra being muttered under his breath: Somebody please explain to me exactly how the hell I got myself into this mess again?

Why, would be the logical question to ask? Maybe because without the ability to fix things the Ornery One feels that he has no purpose. The lovely wife didn’t exactly marry him for his money, or because he has the body of a Greek god. Or maybe he does it simply for the pat on the back afterwards. A friend who knows about star signs and personalities says that Scorpio’s thrive on recognition.

All we know is he’s called the Ornery One. And thank goodness there is only one!

 

 

 

 

244 – Stap omdat jy gewete jou pla

Opgedra aan ‘n pêl, wat na bewering ‘n berg het om te gaan klim.

Die Korrelkop is tans alweer midde in een van daardie afspek operasies. Omdat alle bewyse van vorige pogings vernietig is, en geen akkurate boekstawing bestaan nie, is dit bitter moeilik om ‘n weergawe aan hierdie poging toe te ken.  ‘n Oppervlakkige soektog deur die geheuebanke dui daarop dat dit ten minste meer as tien moet wees, maar synde dat die geheue na dese slegs sporadies funksioneer is die kanse groot dat daar dalk heelwat meer kon gewees het. Ons nommer hierdie operasie dus operasie afspek  XIV. Met ‘n aanvangsdatum van Maart 2012 is dit by verre reeds die langslewende poging van sy soort en die opmerkings en sosiale kommentaar hierin omvat is dus gegrond in sekere persoonlike observasies, hoewel geen wetenskaplike bewyse aangevoer kan word nie.

Die eerste twee maande nadat die Korrelkop tekkies opgeneem het was hel in die suburbs. Diegene wat wel naby genoeg kon kom om die gebrom deur sy baard te kan hoor, sou gehoor het hoe hy homself ondervra oor presies wat hom besiel het. As jy werklik fyn geluister het sou jy ook ‘n diep weeklaag gehoor het oor hoe die lieftallige vroutjie dit oor haar hart kan kry om ‘n onskuldige man vyfuur in die more uit die bed te skop om te gaan stap van alle dinge. Nie dat sy gestrompel, geskuifel en geslenter in enige iemand se boekies as stap geeien sou kon word nie, maar dit is gedoen omdat die kwaksalwers en die lieftallige vroutjie reken dat indien hy nie loop nie die kollestrolle in sy bloed hom een donker nag sou voorlê en grusaam vermoor.

Vinnig vorentoe nou ‘n klompie maande.  Deesdae staan die Korrelkop uit vrye wil op wanneer die lieftallige vroutjie se wekker aan’t blêr raak. Om presies vyfuur glip hy by die hek uit en kies koers reg Suid in die rigting van Magaliesberg en skuldbult se mense. Daar gekom draai hy links of regs berglangs tot dit tyd is om terug te draai na sy eie gehuggie onder in die vallei. So tussen agt en nege kilometer in totaal, bietjie meer oor naweke. Sy pas sal steeds geen landspoedrekords breek nie, maar deesdae is sy kop op, sy skouers terug en sy tred doelgerig. Die gebrom in sy baard is ook merkbaar stiller en in harmonie met die strate daardie tyd van die oggend slegs die paar ander siele bevat wat ook vir hulle kollestrolle probeer wegfiets, -loop, of –hardloop.

Die afgelope Maandagoggend lyk die strate egter soos nagmaal naweek op Holhoogte. Die Korrelkop word genoop om nie minder nie as nege stappers  en drie drawwers in die verbygaan te groet, elkeen van hulle ‘n gesiggie nog nie voorheen gesien nie. Te oordeel aan hulle gestrompel, die liters water in bottels in hulle hande, die hangende koppe en skouers, en die gedempte selfgesprekke is hulle nie hier uit vrye wil nie maar eerder op aanklag van hulle gewetes na die afgelope dae van oorvloedigheid. Teen komende Maandag sal hulle getalle waarskynlik meer as halveer het, teen die einde van die maand het almal behalwe die mees gedetermineerdes iets gekry om hulle gewetes mee te sus.

Dit is jammer, as hulle tog maar net die praktyk kon volhou vir ‘n maand of twee sou hulle koppe ook begin optel het. Hulle sou byvoorbeeld opgemerk het dat dit nou heelwat minder sterk lig is vyfuur in die oggend as wat dit aan die begin van Desember was. Hulle sou opgemerk het dat die Suiderstraat begraafplaas se hase nou net een haas is, en dat hy oor die pad verhuis het na die kerkgebou toe. Hulle sou moontlik opgemerk het dat iemand met ‘n motor baie lelike spore in daardie prag grasperk op die hoek getrap het. Die foksterrier oorkant Pote Fourie se huis staan steeds bo-op die 2 meter baksteenmuur vir die wêreld en blaf terwyl sy minder waaghalsige maat die herdershond net oorloer vanaf die stellasie of hoop waarteen hulle opgeklouter het. Impalalelie straat is die heel langste en steilste teerstraat bult in die hele woonbuurt as jy dit klim van die suidekant af, en die huise daar langs Fauna straat kan enige dag kers vashou by enige rykmansbuurt in die land. As hulle lank genoeg hul oë kan wegskeur van die paleise teen die berg en tussen die huise deurkyk na die Noorde toe sal hulle ook verstaan waarom Piet Botha sê die bosveld begin in Pretoria Noord. As die hele park vol hase om die hoek van Tivolie kompleks hulle nie laat glimlag nie sal die plakkaat teen die boom wat belowe om ‘n Lost Lover binne twee dae aan jou terug te besorg dit dalk wel doen indien hulle dieselfde prentjies in hulle geestesoog sien as die Korrelkop. Die plakkaat teen die volgende boom wat ereksies van staal belowe sal moontlik vir ander manlike stappers ook ‘n kortstondige steek van jaloesie besorg, wat dadelik vervang sal word met begeerte vir die pragstuk van ‘n 1958 International bakkie wat staan en baas soek by die motorhandelaar in die volgende blok.

Indien hulle lank genoeg, en ver genoeg sou stap, sou die dapper stappers dalk ook opgemerk het hoe daar onder in die vallei byna gaan sosiale of sport stappers, hardlopers en fietsers is nie. Daar word slegs gestap met die doel om iewers te kom, soos werk byvoorbeeld. Maslow se hierargie van menslike behoeftes in aksie.

Dit is werklik jammer dat hulle al hierdie klein details sal misloop omdat hulle vir hul gewetes stap eerder as vir hulle plesier, maar heimlik is die Korrelkop verheug omdat dit is moeilik om reguit te dink met soveel mense rondom jou. Indien jy wel ‘n bittereinder is, groet maar die man met die frons wat klink soos ‘n stoomtrein. Hy is nie werklik kwaai nie, die frons is van pure konsentrasie om al die wêreld se probleme in slegs 90 minute op te los voor hy moet inval op die soutmyn. Die geblaas omdat dit so ‘n bitter steil klim is tot bo by skuldbult om te sien hoe die ander helfte leef.

 

243 – Soete wraak

Zero uur het nader gesnel en die manne was senuagtig. Hoewel die strak gesigte niks verklap het nie kon jy dit sien in die manier hoe hulle die toerusting oor en oor nagegaan het. Hierdie sou geen gewone sending wees nie. Nee, hierdie was persoonlik. Hierdie een was vir Jannie.

Hulle het die bloekombos vanuit die Noorde binnegegaan. By die rivier op die grens van die bos het hulle die amunisie opslagplek oopgegrou en vir oulaas die plan nagegaan, want van hier af sou alles in absolute stilte gebeur. Meeste van die ammo sou hier agterbly, hulle sou die vyand se kamp bekruip met net genoeg vir twee of drie sarsies. Dit sal hulle laat los en dan met die voetpad terugval tot by die rivier. Die vyand wat sekerlik sal volg, sal dan in die oopte betrap word en hulle groepie sal van agter die beskerming van die rivierwal, en met die voordeel van al die ekstra ammunisie, na hartelus kan losbrand.

Dit was hoogsomer en die bos was raserig. Sonbesies, vinke se gekwetter  en die gesuis van die ligte briesie deur die blare het gehelp om die geluide van hulle aantog te verdoesel. Dan opeens…stemme! Net agter die klompie struike was die vyand se kamp. Presies net waar hulle intelligensie gesê het dit sal wees. Versigtig, voetjie vir voetjie het hulle posisie ingeneem tot die vyand duidelik in sig was, steeds salig onbewus van hulle teenwoordigheid. So dit is hoe die rooi gevaar lyk waarvan ons al so baie gehoor het, dink Pietman by homself. Hy voel vir oulaas na sy gordel om seker te maak sy backup wapen is in plek, dan gee hy die teken.

Projektiele suis deur die lug en maak sulke dowwe plofgeluide waar dit menseliggame ontmoet. Vir etlike sekondes heers daar pandemonium voor die vyand begin hergroepeer en die eerste projektiele van die vyand se teenvuur om hulle begin suis. Dan is hulle op die voetpad oppad rivier toe, Pietman heel agter. Die wind suis in sy ore en sy bors brand van die inspanning. Hy verwag die verskriklike brandpyn van ‘n projektiel tussen sy skouerblaaie enige sekonde en dit spoor hom aan om net nog vinniger te hardloop. Hy duik halsoorkop agter die rivierwal in net toe die eerste van die vyand by die bos uitkom in die oopte in.

Wag….wag….nog nie….maan Pietman sy manne terwyl hy desperaat sy asem probeer terugkry.  Nou! skreeu hy toe die vyand in die middel van die opening is, halfpad tussen die bos en die rivier. Met dodelike akkuraatheid reën hulle sarsies op die vyand neer, maar steeds hou hulle aan met kom. Mider as tien treë voor die wal gee hulle eindelik bes en hardloop terug na die bos se kant toe.

Pietman hou vir Draadkar terug wat oppad agterna is. Neewat, los. Hulle sal nou hardloop tot in Timbouktoe. Kom ons gaan huis toe.

“Pietman, jy kom sit nie met daai vuil stêrre op my meubels nie gehoor. Reguit bad toe met jou, en los daai kettie en goed in jou gordel buite!”  Sy ma praat met hom van waar sy voor die wasbak by die kombuisvenster staan en uitkyk nog voor hy by die agterdeur kon inglip.

“Maar ma, Wagter gaan my kettie opvreet.”

“Jy weet hoe ek voel oor ketties in die huis, Pietman. Sit dit hier op die vensterbank waar Wagter nie kan bykom nie. Toe roer jou, jou pa is netnou hier en dan moet jy gebad wees.”

Die telefoon in die gang lui skril terwyl Pietman in die bad is, en probeer soos hy wil kan hy nie uitmaak wat sy ma gesels nie. Later toe hy skoongeskrop met sy nagklere aan aansit vir ete laat hoor sy ma: “Rooies se ma het netnou gebel, dié het glo vanmiddag huil-huil by die huis aangekom, oortrek van die kneusplekke soos iemand hom met kleilatte gepeper het. Jy weet nie iets daarvan nie Pietman?”

“Nee ma, ons speel nie juis saam met Rooies se bende nie.”

Pietman het groot moeite om te keer dat sy glimlag nie sy bakkies oorneem en die geheim aan sy ma verklap nie

242 – Flenter bakkies

Die Noordelike hange van die Magaliesberg baai in gemoedelike laat Herfs sonskyn, en die inwoners van voorstedelike Snorstad gaan skynbaar vreedsaam aan met hulle dagtaak. Ek sê skynbaar, want in feëtjieland is dinge nie heeltemal lekker nie.

Die man is geklee in die uniform van sy generasie. Fake crocs aan sy voete, rugbybroekie wat duidelik eerder aan sy kleinboetie moet behoort en ghriesbevlekte t-hemp met ‘n advertensie vir plaastoerusting wat knus om sy oortollige midderif span. Die man murmureer op donker Afrikaans oor die pleeg van donker dade. Die teiken van sy toorn? Ene Henry Ford, of meer spesifiek, die 1979 inkarnasie van die heer Ford se 1903 skepping en toevallig die topverkoper bakkie (of pickup soos hulle dit noem) in Amerika vir die afgelope 30 plus jaar.

Maar hierdie is nie Amerika nie, en dit sal ‘n baie slegte idee wees om die brommende man nou te probeer in die rede val met die feit dat dinge sporadies sal breek op ‘n voertuig wat reeds meer as dubbel die hoeveelheid Somers gesien het as wat ‘n tipiese moderne weergawe kan hoop om te haal.

Ten spyte van sy argwaan, en die kruistogte na obskure onderdele handelaars in donker stegies, op soek na die onbeskostigbare onbekombare, gee die man nie op nie want die adrenalien van die sorgelose gebrul langs die teerpad af met die reuk van galonne hoë oktaan brandstof wat deur ses silinders, elk met ‘n inhoudsmaat van 5 liter, verswelg word is soos ‘n dwelm. Hy sal sy ouma verkoop vir sy volgende fix.

So is ‘n dag in die lewe van die eienaars van vroë model Britse en Amerikaanse lugbesoedelaars, en hulle het iedereen ‘n vooraf bespreekte kaartjie hemel toe. Hulle het reeds al hulle hel op aarde gehad